| Article | : | Je kent het wel: Je zit voor de TV met kerst de zoveelste danswedstrijd te kijken en je denkt, war trekken ze soms toch ook gekke bekken he?! Dan kijken ze weer fel bij de paso doble en oooh zo dromerig bij de Engelse walz. Sommige mensen zeggen dat dit onzin is, maar ik heb wel eens geprobeerd op een wedstrijd om te kijken of er verschil in reactie van het publiek was en ja hoor, zeker weten of het een verschil maakt. Na de tijd hoor je ze dan zeggen: Ohhh die rumba van jullie, wat is die heerlijk, alleen al hoe je KIJKT met je gezicht trekt me aan om te dansen. Het geeft net dat beetje extra aan de dans vind ik persoonlijk. De dansen waarbij je moet lachen vormen over het algemeen voor de meesten geen probleem, maar als ze bijv. een rumba of paso doble moeten dansen ontbreekt daar een complete strakeid of expressie. Zelf vind ik het prachtig om gewoon heerlijk je in te leven in een dans. Nou moet ik toegeven dat deze complete inleving in de dans natuurlijk ook sterk afhankelijk is van de muziek, iedereen weet dat Golden Eye van Tina Turner een prachtige rumba is om een show op te geven, en zo kennen we er nog wel wat maar ja soms is het toch wel erg moeilijk he?! Daar hoeven we ons bij de paso doble niet bang om te maken, iedereen kent de Espana Cani van binnen en van buiten. Dus om daar expressie in aan te brengen is natuurlijk geen uitdaging. Bij gezichtsuitdrukking komt vaak precies net dat ene extra er bij boven op wat stijldansen, STIJLdansen maakt. Men zegt dat je deze 'feeling' hebt, of het je hebt het niet. Zelf ben ik van mening dat je het misschien best kunt leren, maar je moet er in grote mate voor open staan, immers dit is een facet, wat een vrij groot inlevings en improvisatievermogen vereist. Ik vindt het daarom ook belangrijk om met elkaar te praten van: Wat vindt jij dat dans uit moet drukken, en hoe doen we dat het beste, en natuurlijk is dat moeilijk maar ja heeft iemand je OOIT verteld dat dansen een eitje zou zijn? Tot morgen, groetjes Jeroen |
